Heb jij ook van die items die steeds maar weer terugkeren op jouw todolijst?
Of van die dagen dat je wel heel druk was, maar geen fluit hebt gedaan voor jouw gevoel?
Maak jij jezelf daarom fout? Bijvoorbeeld door tegen jezelf te mopperen, of te denken dat je lui bent, of gewoonweg niet goed genoeg?
Laatst kreeg ik het boek in handen: “The Now Habit”. Over uitstelgedrag en waarom we dat doen. En natuurlijk hoe er af te komen. Ik heb het nog niet uit, maar het heeft me al wel diverse waardevolle inzichten gegeven.
Het belangrijkste inzicht is dat dit een hele normale reactie is als je je overspoeld voelt door wat je allemaal moet. En dan bedoel ik niet alleen de hoeveelheid taken, maar je moet het ook omdat je denkt dat het verwacht wordt. Of je moet het perfect doen. We mogen niet falen. En waarom deadlines in dit geval wel lijken te werken, maar eigenlijk contra-productief zijn.
De plank als deadline
De vergelijking die in dit boek gemaakt werd was die van lopen over een plank. 1 meter breed, 1 meter lang.
Als die op de grond ligt is dat voor iedereen een eitje, doe je fluitend. Maar dan: als diezelfde plank op tien meter hoogte ligt tussen twee gebouwen. Nu ga je dingen ervaren als angst, aarzeling. Misschien zelfs wel doodsangst. Weinig mensen zullen met een zelfde vertrouwen over die plank wandelen als toen hij nog op de grond lag. Waarschijnlijk gewoon niet. Gekkenwerk toch?
Echter: het gebouw achter jou vliegt nu in brand. Wat doe je nu?
De enige redding is die plank over lopen. Ineens is dit een stuk logischer en ben je bereid het risico te nemen. Dat is vergelijkbaar met de situatie waarin veel mensen met uitstelgedrag wel iets voor elkaar krijgen. Maar dit is een stressvolle situatie, waarin we onszelf ook nog eens toestemming geven om genoegen te nemen met minder. Wie maalt er om dat jij op je billen, huilend en bang die plank over schuifelt.
Ben jij ook zo iemand die denkt dat hij beter presteert met deadlines?
De deadline als excuus: hoe jouw brein jou voor de gek houdt
Wat jij hiermee jouw brein leert is dat uitstelgedrag ok is. Het levert je een excuus op om dingen waar je tegenop ziet niet op te pakken en ook nog eens een excuus om suboptimaal te presteren. Meer en meer wacht jouw brein op die prikkel om in actie te komen. Auw!
Weer die plank: maar nu met een vangnet eronder. Hij ligt nog steeds op tien meter hoogte, maar als je valt, wat niet waarschijnlijk is, dan wordt je opgevangen. Het is nog steeds spannend, maar niet meer bedreigend.
Dat is de situatie waar je naar toe wilt. En dat hoeft niet altijd de omgeving te zijn. Opvangen kan ook betekenen dat je ophoudt met ultieme perfectie van jezelf te eisen. Je realiseren dat een fout pas erg is als je daar ophoudt. Of dat je stopt met jezelf voortdurend vergelijken met anderen.
Voor mij heeft het me het laatste zetje gegeven in een paar zaken waar ik niet blij van wordt nu ook echt uit te besteden. Ze kostten mij onevenredig veel energie en tijd. Dus de boekhouding en de ramen op de bovenverdieping schilderen...no more. En zo zullen er nog wel meer zaken langskomen.
Coaching als vangnet
Ik zie nu ook nog beter dat dat ook de waarde is die coaching biedt. Een vangnet, perspectief, helpen jezelf te zien voor wat je waard bent en niet voor wat je allemaal niet bent en doet.
Ik zie nu ook waarom al die programma’s die heel zwaar leunen op urgentie kweken niet werken. Tenminste niet op de langere duur. Het is symptoombestrijding en versterkt uiteindelijk de kwaal.
Ik ben ook blij dat we dit bij Biz2Web zijn gaan inzien en onze klanten meer en meer ontlasten. En de rol van coach ingenomen hebben. Het is mooi om te zien hoe zij daardoor weer lol krijgen in hun website, los komen van de technostress en kunnen gaan spelen met allerlei kansen en mogelijkheden in hun business.
Heb jij in jouw business ook zo’n rol? En in hoeverre mag jij van jezelf een vangnet hebben?
